O pasado mes de xullo facíase pública a
convocatoria dunha “Marcha a Madrid” o quince de setembro, impulsada
principalmente por CCOO e UGT, xunto con outras organizacións e colectivos
sindicais, profesionais e sociais[1]. A
convocatoria foi lanzada co respaldo de máis de 150 organizacións, e que a 5 de
setembro ascendían a máis de cincocentos na comunidade de Madrid[2]. A
proposta que pon enriba da mesa esta iniciativa canda a “Marcha” é a de
“emprazar ó Goberno a que convoque un Referendo” sobre a súa política social e
económica, e en defensa do “Estado do Benestar”.
A resposta agardase masiva, e suma novos apoios
continuamente. Non obstante, un sector da sociedade ten visto isto como un retroceso no proceso de mobilización sostida, tralos éxitos relativos da Folga Xeral de marzo e a mobilización do 19 de xullo. Por iso, moitos apoios súmanse dende unha postura “crítica”, apostando
decididamente pola necesidade de convocar novamente unha folga xeral. Mais a
mensaxe da Folga, xa convocada para o 26 de setembro en Euskal Herria, apoiada
cunha xornada de loita pola CGT, e proposta pola CIG a CCOO e UGT en Galiza,
semella non ter calado nas cúpulas destes dous últimos sindicatos.
Para comprendermos a función da convocatoria hai
que ter en conta que non é presentada polos seus impulsores como unha xornada
de loita e confrontación[3],
senón que segue estancada no concepto de Pacto Social, culpando ó executivo de
Rajoy de rompelo (exculpando ó do PSOE implicitamente) e defendendo o Estado do
Benestar resultante da Transición. Así, cando falan de “defender o futuro”,
realmente atopamos que as propostas son incluso reaccionarias, ó pretender
rescatar un modelo económico e social en vías de extinción, porque perdeu os
seus motivos de existencia, xa que, para qué vai negociar a burguesía podendo
telo todo para si a golpe de decreto?
A función última de esta convocatoria é a de
recuperar unha debilitada imaxe (principalmente ficticia) de confrontación
entre os distintos sectores da burguesía: a reaccionaria do PP e a
social-liberal do PSOE (e a súa pata esquerda, IU). Preténdese así recuperar a
lexitimidade dunha facción para a retroalimentación do sistema e afastar á
clase traballadora dos mecanismos de loita que si teñen elementos de
confrontación e espírito de loita de clases. Entre as máis de cincocentas
organizacións adheridas, non será complicado atopar os vínculos entre moitas
delas e o cadro PSOE-IU. Tal é o exemplo de “Xuíces para a democracia”,
“Economistas fronte á crise”...
Se lles formulásemos estas críticas, mesmo ós
sectores máis “radicais” de dito tándem, xustificaríanse probabelmente dicindo
que é unha boa maneira de darlle visibilidade á loita de cara a
impulsar unha folga xeral. Termo este (o da visibilidade) tremendamente
perigoso, pois adoita utilizarse no senso que lle daban os estudosos dos
movementos sociais estadounidenses dos anos 60 e 70, que falaban da necesidade
de “visibilizar” ós movementos (de cara ós medios de comunicación burgueses) para facerse sentir fronte os gobernantes, co fin de que estes
asuman parte das reivindicacións. De máis está sinalar a concepción plenamente
reformista do termo.
OS COMUNISTAS FRONTE Ó 15-S E A
NECESIDADE DA FOLGA XERAL
É un feito que duns anos para acó atopámonos nun
período de fluxo das loitas obreiras e populares perante os continuos ataques
da burguesía. Isto lévanos ós a ás traballadoras a tomar progresivamente conciencia
da necesidade da organización e resposta, e conforme evoluciona esta
conciencia, evolucionarán tamén as formas de organización e resposta. Con este
fin acudiremos os comunistas á xornada convocada para o día 15, para elevar o
nivel de conciencia mediante unha mensaxe independente, de clase, explicando a
necesidade da convocatoria dunha folga xeral e de manter un proceso de
mobilización sostida, ascendente, de acumulación de forzas revolucionarias. Explicando
que o único referendo válido para a clase traballadora é o que facemos nós
mesmos cando decidimos tomar os medios de produción, demostrando que sen nós non
se move unha engrenaxe e os burgueses non son necesarios.
É certo que é preciso darlle visibilidade á loita,
pero iso non se consegue mediante simples “marchas” divididas en “mareas” de
cores[4]
(tan ó gusto de IU), onde non hai nin rastro de reivindicacións de clase no
conxunto organizador, que semella ter esquecido mesmo a reforma laboral. A Folga
Xeral non pode ter éxito apelando a conceptos interclasistas como a
“cidadanía”, (que inclúe a cidadáns tan exemplares como Botín ou Amancio Ortega)
sen ter claro cál é o suxeito que obxectivamente pode facer esa folga: os e as
traballadoras.
A Folga Xeral faise visíbel previamente axitando
nos propios centros de traballo, impulsando as loitas polas demandas concretas
en cada centro e uníndoas a unha loita xeral e política, impulsando folgas ou
paróns por centro ou sector, convocar asembleas conxuntas nos centros de
traballo por riba das siglas sindicais… Moito máis que en ostentosas roldas de
prensa ou convocatorias varias destinadas a encher uns minutos do telexornal ou
un pé de páxina na prensa escrita.
Como dicía o camarada Lenin: “as folgas só son vitoriosas onde os obreiros posúen xa conciencia
dabondo, onde saben elixir o momento para declaralas, onde saben presentar
reivindicacións, onde manteñen contacto cos socialistas para recibir octavillas
e folletos. Pero obreiros así hai aínda poucos en Rusia, e é preciso dirixir
todos os esforzos a aumentar o seu número. A dar a coñecer a causa obreira ás
masas obreiras, a facerlles coñecer o socialismo e a loita obreira. Esta é a
misión que deben asumir os socialistas e os obreiros conscientes, formando para
iso o Partido Obreiro Socialista”[5].
Este e non outro segue sendo, máis de cen anos despois, o
camiño correcto cara unha Folga Xeral exitosa.
A RECUPERACIÓN DO SINDICALISMO DE CLASE
Os dereitos que até agora gozábamos e que están a
ser continuamente atacados non caeron do ceo. Foron conquistados tras duras
xornadas de loita de meses, anos, dunha clase obreira forte e organizada en
sindicatos combativos e partidos de clase. Cada anaco de democracia tivo que
ser duramente arrincado das gadoupas do capital: dende a fin do traballo
infantil, o descanso semanal, a xornada de oito horas, a liberdade de
asociación e de prensa, até a sanidade e educación universais e gratuítas.
Loitas que moitas veces levaron a sangue de obreiros e obreiras, coma os
Mártires de Chicago, en cuxa memoria millóns de bandeiras vermellas érguense en
todo o mundo cada 1 de Maio.
Décadas de pacto social tan só levaron á derrota,
deixándonos na calamitosa situación na que estamos agora. Polo tanto, faise
preciso e mesmo urxente a recuperación dun sindicalismo combativo e de clase,
capaz de poñer de novo entre a espada e a parede ó capital.
Para isto é preciso dotar á clase obreira de
unidade, por riba das siglas sindicais, dende a base. A división entre o
sindicalismo “maioritario” e o “alternativo”, cada un cos cadanseus erros e
virtudes, só se superará recuperando a centralidade do centro de traballo como
núcleo da unidade e a loita. Para iso, a creación de comités unitarios, que
superen a división de siglas sindicais e aglutinen ó proletariado máis
combativo, tornase imprescindible para coordinar esforzos e desbordar ás
cúpulas sindicais pactistas.
Dende este humildade bolg, facemos un chamamento a todo obreiro e obreira consciente a impulsar estes espazos, superando as diferenzas que nos poidan distanciar dentro da nosa clase, e organizándonos para a defensa dos nosos intereses comúns fronte ós do patrón, rexeitando a paz entre clases antagónicas.
[1]http://www.ccoo.es/comunes/recursos/1/pub71663_Gaceta_Sindical_%28Edicion_especial_n_112%29__Cumbre_Social_para_defender_el_futuro.pdf
[2]
http://www.ccoomadrid.es/webmadrid/menu.do?Inicio:378528
[3]
http://www.insurgente.org/index.php/economia/item/1558-toxo-dice-que-el-15-s-no-es-para-preparar-una-huelga-general
[4]
http://www.publico.es/dinero/442074/varias-mareas-humanas-recorreran-madrid-el-15-s-contra-el-retroceso-social-y-laboral
[5]
Lenin, Sobre as Folgas (1898).